بسم الله الرحمن الرحیم
سالروز شهادت مولی الموحدین حضرت علی بن مرتضی (ع) تسلیت باد
دانی چرا جبین علی را شکافتند زیرا به چشم کوفه عدالت گناه بود
خونش نصیب دامن محراب کوفه شد آن رهبری که کعبه به او زادگاه بود
یک عمر از رعیت خود، هم ستم کشید اشک شبش به غربت روزش گواه بود
و......
بلاخره علی علیه السلام عزم خروج از خانه را نمود در این موقع چند مرغابی که هر شب در آن خانه در آشیانه خود میخفتند پیش پای امام جستند و در حال بال افشانی بانگ همی دادند، گویا میخواستند از رفتن امام جلوگیری کنند! علی (ع) فرمود: این مرغ ها آواز میدهند و پشت سر این آوازها نوحه و ناله ها بلند خواهد شد...
علی (ع) رو به سوی مسجد نهاد و به پشت بام رفت و اذان صبح را اعلام فرمود و بعد داخل مسجد شد و خفتگان را بیدار نمود و سپس به محراب رفت و به نماز نافله صبح ایستاد و چون به سجده رفت آن ملعون ( عبدالرحمن بن ملجم) با شمشیر زهر الود در حالی که فریاد میزد (لله الحکم لالک یا علی) ضربتی به سر مبارک آن حضرت فرود آورد و شمشیر او بر محلی که سابقاً شمشیر عمرو بن عندود بر آن خورده بود اصابت نمود و فرق مبارکش را تا پیشانی شکافت.
خون از سر مبارک علی (ع) جاری شد و محاسن شریفش را رنگین نمود و در آن حال فرمود:
«بسم الله و بِاللهّ وعَلي مِلّةِ رَسولِ اللهِ: فزت وَ رَبِّ الكعبه»
(سوگند به پروردگار کعبه که رستگار شدم)
و سپس این آیه شریفه را تلاوت فرمودند:
مِنْهَا خَلَقْنَاكُمْ وَفِيهَا نُعِيدُكُمْ وَمِنْهَا نُخْرِجُكُمْ تَارَةً أُخْرَى "
( شما را از خاک آفریدیم و به خاک برمیگردانیم و بار دیگر از خاک مبعوثتان میکنیم )
و به این ترتیب امام علی (ع) به شهادت رسیدند.
مولا پس از شهادت زهرا غریب شد زهرا نه یار او که بر او یک سپاه بود
وقتی که از محاسن او میچکید خون عباس را به صورت بابا نگاه بود
از همین ناله ای که از محراب آمد و گوش نه فلک پر کرد
فزت و رب کعبه ای که علی گفت ودر آسمان شده غوغا
از همین لحظه ای که جبرئیل با نوای تهدمت و الله
گفت با ضرب تیغ ملعونی دیگر افتاده از نفس مولا
از همین سجده ای که سجاده شده با خون مرتضی رنگین
و حسن می کند نمازش را ختم با اشک چشم و واویلا
از همین جا که تکیه گاه همه تکیه از ضعف کرده بر حسین
ازهمین دم که خون سرمیریخت پیش زینب به صورت بابا
از همین روز شد که باز یتیم شده در شهر کوفه طفل یتیم
نسخه و داروی طبیب شده شیر و امن یجیب و آه و دعا
از همین سرنوشت تلخی که می کشد انتظار زینب را
یک طرف غصه ی سر حیدر آن طرف فکر پهلوی زهرا
از همین جا به یاد کرب و بلا از همین جا به یاد عاشورا
ذکر حیدر شده حسین غریب فکر یار است و خیره بر سقّا
از همین مجلس عزای علی انتظار نگارمان داریم
انتظار دمی که بر کعبه تکیه خواهد زد عاقبت آقا
ازهمین لحظه تا به آن وقتی که بگیرد تقاص سیلی را
هر زمین کربلا و هر روزم پراز آه است مثل عاشورا
علی (ع) پس از شهادت جز هفتصد درهم از خود به جای نگذاشت که آن را برای خرید خدمتکاری برای خانواده اش کنار گذاشته بود . اموالی را که در بیت المال بود تقسیم می کرد و آن گاه دستور می داد تا آنجا را بروبند و سپس درهمان مکان نماز می گزارد ، به این امید که آن مکان فردای قیامت در پیشگاه خداوند شاهد و گواه او باشد . در طول زندگیش هرگز غذای سیری نخوردو در زهد به چنان مرتبه ای رسیده بود که دنیا درنظر او کم بهاتر از برگ کوچکی در دهان ملخی جلوه می کرد. چنانکه ابن عباس در موقع حرکت به بصره گفت : فرمانروایی بر دنیا اسلام برای اوکمتر از کفشی که بیش از سه درهم نمی ارزید ، بها نداشت . جز آنکه وی می خواست حقی را اقامه کند و باطلی را از بین ببرد.
اخلاق نیکوی او زبانزد مردمان است . تا آنجا که دشمنانش که نتوانسته اند بر او خرده ای بگیرند ، این صفت را عیبی برای آن حضرت برشمرده اند ! یاران وی در این باره گفته اند : او همچون یکی از ما و درمیان ما می زیست . نرم خو ، و بسیار متواضع و آسان گیر بود و با این وجود ما در برابر او مانند اسیری بودیم که دستهایش بسته وبر بالای سرش شمشیری گرفته بودند و از هیبت او هراس داشتیم .
من کویرم ، لب من تشنه ی باران علی ست
این لب تشنه پرشور، غزل خوان علی ست
لحظه ای پرتو حسنش زتجلی دم زد
که جهان ، آینه در آینه حیران علی ست
کعبه یکبار دهان را به سخن وا کرده است
تا بدانیم کلید درِ این خانه علی ست
از دم صبح ، ازل ، نام علی را می خواند
دل که تا شام ابد دست به دامان علی ست
التماس دعای
دبیر اقامه نماز شرکت تی بی تی
علی دادی
